ଯେଉଁ ପର୍ବତ ଉପରେ ମୁନି ସଦାନନ୍ଦ ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ ସେଠାରୁ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ଅତି ଚମତ୍କାର ଦିଶୁଥାଏ । ଉଦୟ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର କିରଣଜାଲ ବରଫାବୃତ ପର୍ବତ ଶିଖର ଉପରେ ପ୍ରତିବିମ୍ବିତ ହେବାରୁ ତାହା ଅତୀବ ରମଣୀୟ ହୋଇ ଉଠିଥାଏ । ପର୍ବତ ତଳକୁ ସୁନ୍ଦର ନଦୀ ବହି ଯାଉଥାଏ । ମୁନି ସଦାନନ୍ଦ ପ୍ରକୃତିର ଏହି ଅପୂର୍ବ ଶୋଭାକୁ ନିରୀକ୍ଷଣ କରୁ କରୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭାବବିହ୍ୱଳ ହୋଇ ଉଠିଲେ ।
ଏସବୁ ଦେଖି ତା’ପରେ ସେ ନିଜକୁ କହିଲେ, “ଇଶ୍ୱରଙ୍କର ସୃଷ୍ଟି କି ଅପୂର୍ବ, ସୁନ୍ଦର ପୃଥିବୀ, ଜାତିଜାତିକା ପଶୁପକ୍ଷୀ ଓ ମଣିଷ । ମଣିଷକୁ ତା’ ଜୀବନରେ ପ୍ରଗତି କରିବା ପାଇଁ ଭଗବାନ ତାକୁ କେତେ ଯେ ବୁଦ୍ଧି ଦେଇଛନ୍ତି । କାରଣ ଇଶ୍ୱର ଚାହାଁନ୍ତି ନାନା ପ୍ରକାର ଆବିଷ୍କାର ଉଦ୍ଭାବନ କରି ମଣିଷ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସିରେ ସେ ତା’ ଜୀବନ ବିତାଉ । ସେଥିପାଇଁ ମଣିଷକୁ ସେ ବୁଦ୍ଧି ଦେଇଛନ୍ତି ଯେପରିକି ସେ ଭଲ ମନ୍ଦ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରଭେଦ ବାରିପାରିବ ଓ ବାଂଛିତ ଅବାଂଛିତକୁ ଭଲ ଭାବରେ ସେ ବୁଝି ପାରିବ । ବାସ୍ତବିକ୍ ଏ ପୃଥିବୀ ଏକ ସୁନ୍ଦର ସ୍ଥାନ ହୋଇ ପାରିଥା’ନ୍ତା । ଯଦି ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କର ଖୁସିରେ ବାଧା ନ ଦେଇଥା’ନ୍ତା ବା ଅନ୍ୟ ଜଣକ ଜିନିଷ ଚୋରେଇ ନ ନିଅନ୍ତା । ଏପରି କ’ଣ ଏକ ମଣିଷ ତିଆରି କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ଯାହାର କି ସବୁ କିଛି ଭଲଗୁଣ ଥା’ନ୍ତା ଖରାପଗୁଣ ଜନ୍ମରୁ ସେ କିଛି ବି ଶିଖି ନଥା’ନ୍ତା?”
“ସଦାନନ୍ଦ ଜଣେ ମହାନ୍ ଯୋଗୀ ଥିଲେ ଠିକ୍ ଋଷିମାନଙ୍କ ପରି । ପ୍ରକୃତିର ଅନେକ ରହସ୍ୟ ସେ ଜାଣିପାରିଥିଲେ । ତା’ଛଡା ତାଙ୍କର ଅନେକ ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତି ସବୁ ଥିଲା ଯାହାକୁ କି ସେ ଭଲ କାର୍ଯ୍ୟରେ ପ୍ରୟୋଗ କରିପାରୁଥିଲେ । ଥରେ ସେ ଏକ ଯଜ୍ଞ କରୁଥିଲେ ଓ ଏକ ଶୁଭମୁହୂର୍ତ୍ତ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରୁଥିଲେ । ହଠାତ୍ ଦିନେ ତାଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଶିଷ୍ୟ ସୋହମ୍ ନିଜ କୁଟୀରରୁ ବାହାରି ଆସି କହିଲେ, “ଗୁରୁଦେବ, ଆପଣଙ୍କର ଇପ୍ସିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଏବେ ଆଗତପ୍ରାୟ, ଯାହା ଅନୁଷ୍ଠାନ କରିବାର ଅଛି କରନ୍ତୁ । ଆଉ ମୋଟେ କାଳବିଳମ୍ବ କରନ୍ତୁ ନାହିଁ ।”
ଏହା ଶୁଣି ସଦାନନ୍ଦ କହିଲେ, “ହଁ ସୋହମ୍ । ତୁମେ ଠିକ୍ କହିଛ; ଆମ ଯଜ୍ଞର ଅନ୍ତିମ ଆହୁତି ଦେବାର ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପ୍ରାୟ ଆସିଗଲା ।” ତା’ପରେ ଗୁରୁ ଓ ଶିଷ୍ୟ ଦୁହେଁ ବିଶାଳ ଗୁମ୍ଫା ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେ ଗୁମ୍ଫାର ଦୁଇପଟ ଖୋଲା, ମଝିରେ ଅଗ୍ନି ଜଳୁଛି । ଅଗ୍ନି ନିକଟରେ ହିଁ ସଦାନନ୍ଦ ବସିଗଲେ । ତା’ପରେ ସେ ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟକୁ ଚାହିଁ କହିଲେ, “ଏବେ ମୋତେ ଜଗିରହ ସୋହମ୍ ଏବଂ ଅଗ୍ନିଶିଖା ଉପରେ ଦୃଷ୍ଟି ରଖ । ଏହା ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ହେବ – ଦେଖାଯାଉ ତାହା ସଫଳତା ଆଣୁଛି ନା ନାହିଁ । ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ପଛରେ ଠିଆ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ସାଧୁ ଏକଘଂଟା ଧରି ଧ୍ୟାନରେ ବସିଲେ । ତା’ପରେ ଏକଘଂଟା ଧରି ସେ ଏକ ମନ୍ତ୍ର ବାରମ୍ବାର ଉଚ୍ଚାରଣ କଲେ ଏବଂ ଯଜ୍ଞ ଅଗ୍ନିରେ ଘୃତ, ପୁଷ୍ପ ଓ ପତ୍ର ଆହୁତି ଦେଲେ ।”
ସେହି ଅଗ୍ନିଶିଖା ମଧ୍ୟରେ ଏକ ଛୋଟ ଆକୃତିର ମଣିଷ ଦେଖାଦେଲା । ଅଚାନକ ଭାବେ ତାକୁ ଦେଖି ସାଧୁଙ୍କ ମୁଖ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହୋଇ ଉଠିଲା । ସେ ଅଗ୍ନି ମଧ୍ୟରୁ ବାହାରକୁ ଆସି ସାଧୁଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କଲା । ତା’ର ଦେହ ଏକବାର ମଣିଷ ପରି ନିଖୁଣ । କିନ୍ତୁ ତା’ର ଆକୃତିଟି ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ପିତୁଳା ପରି ।
ସେ ନବ ଆଗନ୍ତୁକଟି ପଚାରିଲା “ମୁଁ କିଏ?”
ସାଧୁ କହିଲେ “ତମେ ଏକ ମଣିଷ । କିନ୍ତୁ ସାଧାରଣଙ୍କ ଠାରୁ ଟିକିଏ ଭିନ୍ନ । ତମେ ପ୍ରକୃତିର ପଂଚମହାଭୂତ ମଧ୍ୟରୁ ସିଧା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛ । ମୁଁ କରିଥିବା ଯଜ୍ଞର ଶକ୍ତି ଯୋଗୁଁ ଏହା କେବଳ ସମ୍ଭବ ହୋଇ ପାରିଛି । ତମେ ଅନ୍ୟ ମଣିଷଠାରୁ ଗୁଣରେ ଭିନ୍ନ । କାରଣ ତମେ ବାକ୍ଶକ୍ତି ଓ ଜ୍ଞାନ ନେଇହିଁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛ । ପୁଣି ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଓ ମନ୍ଦ, ଦୟା ଓ ନିଷ୍ଠୁରତା, ସତ୍ୟ ଓ ମିଥ୍ୟାଚାର ବିଷୟରେ ଜ୍ଞାନ ହେବ, ତୁମେ ସର୍ବଦା ଭଲଗୁଣ, ଦୟା ଓ ସତ୍ୟ ଦିଗକୁହିଁ ଶ୍ରେୟ ମନେ କରିବ । ସାଧାରଣ ମାନବ ନିଜର ଉଚ୍ଚକାଂକ୍ଷା ଦ୍ୱାରା ପରିଚାଳିତ ହୁଅନ୍ତି । ମାତ୍ର ତୁମେ ପରିଚାଳିତ ହେବ ତୁମର ଅନ୍ତରପ୍ରେରଣା ଦ୍ୱାରା–ସେହି ପ୍ରେରଣା, ଯାହା ସର୍ବଦା ନ୍ୟାୟ ଦିଗରେ ଯିବ ଓ ଅନ୍ୟାୟର ବିରୁଦ୍ଧରେ ଯିବ । ତୁମ ବିଷୟରେ ମୋର ଯାହା ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଓ କଳ୍ପନା ଅଛି ସେସବୁ ଯଦି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ବା ବାସ୍ତବ ରୂପ ନିଏ, ତେବେ ତୁମେହିଁ ଏକ ନୂତନ ମାନବଜାତିର ପ୍ରଥମ ବ୍ୟକ୍ତି ହେବ ।” ସାଧୁଙ୍କ ସବୁକଥା ଶୁଣି ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ପଚାରିଲା “କିନ୍ତୁ ମୋ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ଜ୍ଞାନ ମୋତେ କହୁଛି ଯେ ସାଧାରଣ ମଣିଷଙ୍କଠାରୁ ଆକୃତିରେ ମୁଁ ବହୁତ ସାନ । ଏପରି କାହିଁକି ହେଲା ।”
ସାଧୁ ପଚାରିଲେ “ତମେ ଅନେକ ଦିଗରୁ ଅସାଧାରଣ; ନୁହଁ କି? ତୁମ ମସ୍ତିଷ୍କ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ବହୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ତୁମ ହୃଦୟ ସେମାନଙ୍କ ହୃଦୟ ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକ ଉଦାର ଓ ସଂବେଦନଶୀଳ; ପ୍ରକୃତିର ନିୟମ ଏପରି ଅଛି ଯେ ଯଦି ତମେ ଗୋଟିଏ ଆଡେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ, ତେବେ ଅନ୍ୟ ଆଡେ ଟିକିଏ କମ୍ ହେବ । ତୁମର ଶରୀର ଛୋଟ ହେଲେ କ’ଣ ହେବ, ତାହା ସୁନ୍ଦର ଓ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ତମେ ପୃଥିବୀର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବ, ସେଥିଲାଗି ତମେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ତ?”
ସେ କହିଲା “ହଁ ନିଶ୍ଚୟ ମୁଁ ତାହା କରିବି ।”
ଏଥର ସେ ସାଧୁ ତାକୁ ବୁଝାଇ କହିଲେ “ତୁମେ ଯେପରି ବି ଶରୀର ପାଇଛ ତାହା ତୁମ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ପ୍ରମାଣିତ ହେବ ।” ପୁଣି ଟିକିଏ ଚୁପ୍ ରହି ସେ କହିଲେ, “ତୁମେ ଏହି ଶରୀର ନେଇ ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଅବଶ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ବହୁ ସଂଗ୍ରାମ ମଧ୍ୟ ଦେଇ ଯିବାକୁ ହେବ । ମଣିଷ ଜାତିର ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ଶତ୍ରୁଙ୍କୁ ତମେ ନିପାତ କରିବ । ଯଥେଷ୍ଟ କାର୍ଯ୍ୟ କରିସାରିବା ପରେ ତମେ ଶାନ୍ତି ଓ ଆନନ୍ଦରେ ଜୀବନ କଟାଇବ । ତା’ପରେ ତୁମର ଶରୀର ସାଧାରଣ ମଣିଷଙ୍କ ପରି ହୋଇଯିବ । ଠିକ୍ କରି କେବେ ଏସବୁ ଘଟିବ ସେକଥା ସମୟହିଁ ଜଣାଇ ଦେବ ।”
ସାଧୁ ଚକ୍ଷୁ ବନ୍ଦ କରି କିଛି ସମୟ ଧ୍ୟାନସ୍ଥ ରହିଲେ ତା’ପରେ ଚକ୍ଷୁ ଖୋଲି ଅଳ୍ପ ହସି ସେ କହିଲେ, “ଶୁଣ, ତୁମର ନାମ ହେଲା ଅପୂର୍ବ, ଯାହାର ଅର୍ଥ ହେଲା ତୁମ ପୂର୍ବରୁ ତୁମପରି ଆଉ କେହି ବି ନଥିଲେ ।”
ଏହାପରେ ସେ ସାଧୁଙ୍କ ଇଙ୍ଗିତରେ ସୋହମ୍ ଅପୂର୍ବ ପାଇଁ କିଛି ଫଳ ଆଣିଦେଲେ । ସେ ସେଥିରୁ କିଛିଟା ଖାଇଲା – ସାଧୁ କହିଲେ, “ବତ୍ସ, ଏ ଫଳଗୁଡିକ ପ୍ରାଣଶକ୍ତିରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ । ଥରେ ତୁମେ ସେଗୁଡିକ ଖାଇଲେ, ଦୀର୍ଘଦିନ ଧରି ଆଉ ତୁମେ କ୍ଷୁଧା ଅନୁଭବ କରିବ ନାହିଁ ।”
ଅପୂର୍ବ ପଚାରିଲା “ଧନ୍ୟବାଦ, ଏବେ ମୁଁ ଗୁମ୍ଫା ବାହାରକୁ ଯାଇପାରେ କି?”
ସାଧୁ କହିଲେ “ହଁ, ଖାଲି ଗୁମ୍ଫା ବାହାରକୁ ନୁହେଁ, ବରଂ ଖୋଲା ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟକୁ ବି ତୁମେ ଚାଲିଯାଅ ।”
ଅପୂର୍ବ ସାଧୁଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି ସେଠାରୁ ବାହାରିଗଲା । ସାଧୁ ଓ ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ତା’ପଛେ ପଛେ ଗଲେ । ଉଷୁମ୍ ଖରାରେ ଠିଆ ହୋଇ ଅପୂର୍ବ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ କଲା ଓ କହିଲା, “ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ, କି ଚମତ୍କାର ସବୁଜ ଗଛଲତା, ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ଫୁଲ ଫଳ, ଅଗଣିତ ପକ୍ଷୀ ନୀଳ ଆକାଶରେ ଡେଣାପିଟି ଉଡିଯାଉଛନ୍ତି ଏଠାରେ ସବୁକିଛି ସୁନ୍ଦର ।”
ସାଧୁ କହିଲେ “ବତ୍ସ, ତୁମର ଅନୁଭୂତି ସତ୍ୟ । ପ୍ରକୃତରେ ସବୁକିଛି ସୁନ୍ଦର । କିନ୍ତୁ ମଣିଷହିଁ ପୃଥିବୀର ସବୁକିଛିରେ ମିଶାଇ ଦେଇଛି ତିକ୍ତଭାବ । ସେହି ତିକ୍ତଭାବକୁ ଦୂରେଇବା ପାଇଁ ତୁମେ ତୁମର ପ୍ରଥମ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କର ।”
ଏପରି କଥା ଶୁଣି ହଠାତ୍ ଅପୂର୍ବ ଭ୍ରୁକୁଂଚନ କରି କହିଲା, “ଏ ମୁଁ କ’ଣ ଶୁଣୁଛି? ଏହା ତ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଚିତ୍କାର । ଆଉ ମୁଁ ଦେଖୁଛି ଏ କ’ଣ? ଘରଦ୍ୱାର ସବୁ ଅଗ୍ନିର ଲେଲିହାନ ଶିଖାରେ ଭସ୍ମୀଭୂତ ହେଉଛି ।” ଏହି କଥା କହିବା ବେଳେ ତା’ କଣ୍ଠରେ ଭାରି ବ୍ୟସ୍ତତା ଥିଲା ।
ଅପୂର୍ବର କଥା ଶୁଣି ସୋହମ୍ କହିଲା “କିନ୍ତୁ ଆମେ ତ କାହିଁ ସେପରି କିଛି ବି ଶୁଣିପାରୁ ନାହୁଁ ବା ଦେଖିବି ପାରୁ ନାହୁଁ?”
ସାଧୁ କହିଲେ “ଆମେ ତାହା ପାରିବା ନାହିଁ । ଅପୂର୍ବର ଅନୁଭୂତି ଆମ ଅପେକ୍ଷା ବହୁଗୁଣରେ ଅଧିକ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଓ ତୀବ୍ର ମଧ୍ୟ । ବହୁ ଦୂରରୁ ସେ ମଧ୍ୟ ଜିନିଷ ସବୁ ଦେଖିପାରିବ ଓ ଶବ୍ଦ ସବୁ ଶୁଣିପାରିବ । ଏମିତିକି ସେ ଯେକୌଣସି ମଣିଷଠାରୁ ବି ଅଧିକ ତୀବ୍ର ଗତିରେ ଦୌଡି ପାରିବ ।”
ଅପୂର୍ବ କହିଲା “ପିତା, ମୋତେ ଏଥର ଯିବାକୁ ଦିଅନ୍ତୁ । ମୁଁ ଯାଇ ଦେଖେ ଘଟଣା କ’ଣ ।”
ସାଧୁ କହିଲେ “ଯାଅ ବତ୍ସ । ଭଗବାନ୍ ନିଶ୍ଚୟ ତୁମର ସହାୟକ ହେବେ ।”
ତା’ପରେ ସେ ଅପୂର୍ବ ତୀବ୍ର ଗତିରେ ଦୌଡିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଶେଷରେ ସେ ଦିଗ୍ବଳୟରେ ବିନ୍ଦୁଟିଏ ଭଳି ହୋଇ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ସୋହମ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ତାଙ୍କ ଗୁରୁଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ “ଏ କ’ଣ ଅପୂର୍ବ ତ କାହିଁ କେଉଁଠି ହେଲେ ବି ଆଉ ଦେଖାଯାଉ ନାହିଁ ।”
ତହୁଁ ସେ ସାଧୁ କହିଲେ “ଗତିର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଅବସ୍ଥାରେ ତା’ର ଶରୀର ତେଜ ଓ ମରୁତ୍ ସହିତ ଏକ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ତୁମେ ତାକୁ ଆଉ ଯମା ବି ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ ।”
“ଜମିଦାରଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ନୂତନ ଅଟ୍ଟାଳିକା ନିର୍ମାଣର କାର୍ଯ୍ୟରେ ଯଦି ତୁମେମାନେ ସହଯୋଗ ନ କରିବ ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କ ନିଜ ଘରେ ବି ରହିବାର କୌଣସି ଅଧିକାର ନାହିଁ ।” ଜମିଦାରର ପିଆଦାମାନେ ଏପରି କହି ଚିତ୍କାର କରୁଥିଲେ ଓ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଗରୀବମାନଙ୍କ ଘର ଗୁଡିକରେ ଅଗ୍ନି ସଂଯୋଗ କରୁଥିଲେ । ଗ୍ରାମୀଣ ଲୋକମାନେ ତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସରଳ ଓ ନିରୀହ । ତେଣୁ ଏ ବଦମାସ୍ ପିଆଦାମାନଙ୍କର ଅମାନୁଷିକ କାର୍ଯ୍ୟ ଓ ଗୁଣ୍ଡାମୀକୁ ରୋକିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଯଥେଷ୍ଟ ସାହସ ଓ ବଳ ନଥିଲା । ତେଣୁ ସେମାନେ କରୁଣ ଭାବରେ ମାତ୍ର ଏତିକି କହୁଥିଲେ, “ଆମେ କ’ଣ ଅଟ୍ଟାଳିକା ନିର୍ମାଣ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ପରିଶ୍ରମ କରିନାହୁଁ? ଆମେ ସବୁଦିନେ କିପରି ଏଠାରେ କାମ କରିବୁ? ତେଣେ ଆମ ଜମି ପଡିଆ ପଡିବ । ପୁଣି ଆମେ ଜୀବିକାର୍ଜ୍ଜନ କିପରି କରିବୁ?”
ନିଷ୍ଠୁର ପିଆଦାମାନେ ସେମାନଙ୍କ କଥାକୁ ତିଳେହେଲେ ବି କର୍ଣ୍ଣପାତ କଲେନାହିଁ ଓ ସେମାନଙ୍କ ଗୃହମାନଙ୍କରେ କେବଳ ଅଗ୍ନିସଂଯୋଗ କରି ଚାଲିଲେ ।
ହଠାତ୍ କେଉଁଠୁ ପାଣି ସବୁ ବର୍ଷିଗଲା ଓ ଅଗ୍ନି ନିର୍ବାପିତ ହେଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ନିଷ୍ଠୁର ପିଆଦାମାନେ ଆକାଶକୁ ଚାହିଁଲେ, ଦେଖିଲେ ବାଦଲ ତ ନାହିଁ, ପୁଣି ବର୍ଷା କିପରି ହେଉଛି? ଏହାର ଉତ୍ତର ପାଇବା ପୂର୍ବରୁ ସେମାନେ ଏକ ଭୟଙ୍କର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ପାରିଲେ । ଦେଖିଲେ ଅଦୂରରେ ଗ୍ରାମସୀମାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରି ବହିଯାଉଥିବା ନଦୀ ଜଳରେ ଏକ ଦଳ ହାତୀ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି । ସେଇମାନେହିଁ ଶୁଣ୍ଢରେ ପାଣି ଆଣି ଅଗ୍ନି ନିର୍ବାପିତ କଲେ । ତା’ପରେ ସେମାନେ ପିଆଦାମାନଙ୍କୁ ଗୋଡାଇଲେ ଓ ଏଣେ ପାଣି ମଧ୍ୟ ଶୁଣ୍ଢରୁ ବର୍ଷି ଚାଲିଥାଏ । ପିଆଦାମାନେ ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ଦୌଡି ପଳାଉଥା’ନ୍ତି । ଯାଉ ଯାଉ ସେମାନେ କାହାର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ଶୁଣିପାରିଲେ । ବୁଲି ଚାହିଁ ଦେଖିଲେ ହାତୀ ଦଳଙ୍କୁ ଅଡେଇ ଯିଏ ଆଣିଛି ଓ ହସୁଛି ସେ ଦେଖିବାକୁ ଠିକ୍ ମଣିଷ ଭଳି, ମାତ୍ର ତା’ ଆକୃତିଟି ଠିକ୍ କଣ୍ଢେଇ ପରି । ସେ କ’ଣ ଭୂତଟିଏ ନା ଦେବଦୂତଟିଏ । ଆଉ ବେଶି କିଛି ସେ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା ନକରି ସେମାନେ ସେଠାରୁ ତୁରନ୍ତ ଦୌଡି ପଳାଇଲେ ।
