ଏଇ ସେ ରଜନୀଗନ୍ଧା,
ଏଇ ସେହି ମଧୁଛନ୍ଦା,
ଏଇ ଉର୍ବଶୀ, ଏଇ ଯେ ମେନକା, ଏଇ ସ୍ୱର୍ଗର ରମ୍ଭା ।
ଏଇ ସେହି ମଧୁମତି,
ଏଇ ସେ ଛନ୍ଦବତୀ,
ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ଗନ୍ଧରେ ଭରେ ଏଇ ସେହି କେଶବତୀ ।
ଏଇ ସେ ହସୁଛି ଓ଼ଷ୍ଠ ଥରାଇ ଭୁବନମୋହିନୀ ରସେ ,
ଏଇ ସେ ନାଚୁଛି ନୂପୁରର ତାଳେ ଅଭିସାରିକାର ବେଶେ ।
ଭୁରୁ ଇଙ୍ଗିତେ ଗୁରୁ ସଙ୍ଗୀତେ ଡାକୁଛି ସେ ହାତ ଠାରି ,
ଉଦ୍ଦାମ ତାର ଯୌବନ ନିଆଁ କାମନାରେ ହୁଏ ଘେରି ।
ଶୁଣାଏ ତାହାର ସ୍ୱପ୍ନର ଗୀତ ପ୍ରଣୟ ଶଙ୍ଖ ବାଇ ,
ଏଇ ଯେ ଅମରା ପାରିଜାତ ଭରା ମନ୍ତ୍ର ସେ ଗାଈ ଗାଈ ।
ଅଦୂରେ ହସୁଛି ଗଗନ କମ୍ପାଇ ଉର୍ମି ସାଗର ବକ୍ଷେ ,
ନିଭାଇଛି କେତେ ସୌଧ ସେ ତାର ଏହି ନିର୍ଜନ କକ୍ଷେ ।
ଉଠିଥିଲା ଏଠି ଦୁର୍ଗମ ଗିରି ଉନ୍ନତ କରି ଶିର,
ସଞ୍ଚିଥିଲା ବି ଦୁର୍ଗ ପ୍ରାଚୀର ରୂପ ସୌରଭ ତାର ।
ଏହି ସୈକତେ ବହିଅଛି କେତେ ପ୍ରୀତି-ଗୀତି ପୟଃ-ଧାର,
ଏଇଠି ହଜିଛି ବିଧୁରା ପ୍ରିୟାର ଉନ୍ମତ୍ତମନା ସୁର ।
କାହିଁ ସେ ଲଳିତ ଛନ୍ଦ ?
ଉର୍ମି-ଝଞ୍ଜା ଅନ୍ଧ ଗହ୍ୱରେ ହଜିଛି ସେ ମଧୁଗନ୍ଧ ।
କାହିଁ ସେ ରଜନୀଗନ୍ଧା ?
ଜୀବନଦ୍ୟୁତିରେ ନଇଁଛି ତାହାର ମରଣାନ୍ତକ ସନ୍ଧ୍ୟା ।
ଶତ ଶଯ୍ୟାର ପ୍ରୀତି ପାର୍ବଣେ ହସୁଥିଲା ଯିଏ କାଲି,
ହଜାଇଛି ତାର ପ୍ରୀତି ହିଲ୍ଲୋଳ ମୃତ୍ୟୁର ଚୋରାବାଲି ।
ହଜିଛି ତାହାର କାଚ ରୁଣୁଝୁଣୁ ଗୀତ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ଛନ୍ଦ ,
ମୃତ୍ୟୁ ଦୁଆରେ ନେଇଛି କବର ମଦିରାମତ୍ତ ଗନ୍ଧ ।
ସେ ଯେ ଉର୍ମିର ଗୀତି,
ଆଜି ଯେ ହସୁଛି ଉର୍ବଶୀ ସାଜି ମୃତ୍ୟୁ ତାହାରେ କରେ ଆପଣାର
ଏଇ ଜୀବନର ଥିତି ।
ଏଇ ତ ଜୀବନ ଏଇ ବି ମୃତ୍ୟୁ ଏଉ ନଶ୍ଵର ସତ୍ତା,
ଏ ନୁହେଁ ସତ୍ୟ, ଶିବ-ସୁନ୍ଦର, ନୁହେଁ ଅମୃତ ପନ୍ଥା
ମେଘ ବିରଚିତ, ବାୟୁ ବିଧୁନିତ ଅବଗୁଣ୍ଠନ ତା’ର,
ଅନ୍ତରେ ଦେଖ ଭିତରଟା ଖାଲି କର୍ଦ୍ଦମଭରା ସାର,
ଜୀବନ-ପାତ୍ର ଭରିଉଠୁ ତେଣୁ ଆସ୍ପୃହା ଆବାହନେ,
ଜନମୁଁ ଜନମେ ପଥ ଚାଲିବାରେ ଅମୃତ ସନ୍ଧନେ ।
