ଗାଁ ମୋର ଏବେ କଇଁ କଇଁ କାନ୍ଦେ
ତୁଟିଲାଣି ତା’ର ଶିରି
ଅତୀତର ସ୍ମୃତି ବିଦାରେ ତା’ ବକ୍ଷ
ଦିନ ଯାଏ ଝୁରି ଝୁରି ।
ନାହିଁ ତୋଟାମାଳ କିଆ ଗୋହିରୀ ଲୋକ
ନାହିଁ ନଦୀ କୁଳୁ ସ୍ୱନ
ବାଉଁଶ ବଣରୁ ଶୁଭୁନାହିଁ ଆଉ
କୁଆ କୋଇଲୀ ଗୁଞ୍ଜନ
ଗାଁ ଚଉପାଢ଼ୀ ପଡ଼ିଅଛି ଖାଲି
ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ହାରି ।
ହୁଏ ନାହିଁ ଦୋଳ ଯାତରା ତ ଆଉ
ଚନ୍ଦନ ପଚାରେ କିଏ
ରଜ ଦୋଳି ଗୀତ ଚୂଲୀକି ଗଲାଣି
ଚାଷୀ କାନ୍ଦି ମରେ ହାଏ
ଜମିବାଡ଼ି ସବୁ ପଡ଼ିଆ ପଡ଼ିଚି
ମନେ ଅବଶୋଷ ଭରି ।
ନୂଆବୋହୂ ଆଉ ବଡ଼ି ସକାଳରୁ
ଫୁଙ୍କୁନାହିଁ ଶୁଭ ଶଙ୍ଖ
ଦେବା ଦେବୀ ସବୁ ଅପୂଜା ରହନ୍ତି
ଝିଅଙ୍କ ନଥାଏ ଭେକ
ପାଶ୍ଚାତ ବେଶକୁ ଆଦର କଲେଣି
ସିନ୍ଦୂକେ ସାଇତା ଶାଢ଼ୀ ।
ବୋଉ ଖୁଡ଼ୀଙ୍କର ଯୁଗ ତ ଗଲାଣି
ମର୍ଯ୍ୟାଦା ମିଳିବ କାହୁଁ
ବୁଢ଼ା ବୁଢ଼ୀ ସବୁ ଅଣଦେଖା ହେଲେ
ଯୁବକ କାଢ଼ିଲେ ଭାଉ
ତାଙ୍କରି ଆଦେଶେ ଚାଲେ ଗାଆଁ ଆଜି
ଉଦ୍ଧତ ହେଲେଣି ନାରୀ ।
ସୁରୁଜ ଉଇଁଳେ ପୂରୁବ ଆକାଶେ
ମଳିନ ଦିଶେ ତା’ ଶୋଭା
ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନର ତେଜ ନାହିଁ ଆଉ
ବିଧବା ବଧୂ ସେ ଅବା
ସେ ଜହ୍ନ ସେଦିନ ଆସିବକି ଆଉ
ରୂପେଲୀ ଜୋଛନା ଝାରି ।
କରମ ବନ୍ଧନେ ଆମେ ଯଦି ଆଜି
ସହରେ କରିଛୁ ଘର
କେବେ କେବେ ପୁଣି ଗାଆଁକୁ ଆମର
କରିବା ଚାଲ ନିଜର
ଫେରିଲେ ଗାଆଁକୁ ପୂରୁବ ଜହ୍ନଲୋ
ସବୁ ମନ ଯିବ ପୁରି ।
କଇଁ ହସୁଥିବ ନୀଳ ଜଳ କୋଳେ
ଜହ୍ନ ଦେଉଥିବ ଚୁମା
ପରଶେ ହରଷ ହେଇଥିବେ ଦୁହେଁ
କରି ଆମ ଦୋଷ କ୍ଷମା
ଏଇ ପରମ୍ପରା ଆଣିଲେ ଫେରାଇ
ଦେଶ ହେବ ସ୍ୱପ୍ନ ପୁରି !
©®ଅକ୍ଷୟ ସାହୁ
